Objawienia w Akicie miały miejsce w klasztorze Zgromadzenia Służebnic Eucharystii w regionie Akita, na północy wyspy Honsiu. Siostra Agnieszka Katsuko Sasagawa zaczęła doświadczać niezwykłych zjawisk w czerwcu 1973 roku. Była osobą o potwierdzonej medycznie głuchocie, a mimo to twierdziła, że słyszy głos, który przedstawiał się jako głos Maryi. W tym samym czasie zauważono nienaturalne promieniowanie wokół tabernakulum oraz niewyjaśnione światło w kaplicy. Najbardziej znanym elementem wydarzeń jest figura Matki Bożej, wykonana z drewna katsura, która w latach 1975–1981 miała płakać ludzkimi łzami. Zjawisko powtarzało się 101 razy i zostało udokumentowane przez wielu świadków, w tym osoby spoza zgromadzenia oraz specjalistów medycznych. Próbki łez były pobierane i analizowane, a wyniki wykazały, że mają skład odpowiadający ludzkim łzom. Biskup diecezji Niigata, John Shojiro Ito, powołał komisję do zbadania wydarzeń. Po latach obserwacji i analiz w 1984 roku ogłosił, że objawienia mają charakter nadprzyrodzony i mogą być przedmiotem publicznego kultu. Decyzję tę później potwierdziła watykańska Kongregacja Nauki Wiary. W przekazie przypisywanym Maryi pojawiały się wezwania do modlitwy, pokuty oraz wierności Kościołowi. Siostra Agnieszka twierdziła również, że została uzdrowiona z głuchoty w sposób nagły i trwały. Zdarzenie to zostało opisane w dokumentacji medycznej jako niewytłumaczalne. Sanktuarium w Akicie stało się miejscem odwiedzanym przez pielgrzymów z Japonii i zagranicy, choć pozostaje jednym z najmniejszych ośrodków kultu maryjnego na świecie. Obecnie w kaplicy nadal znajduje się figura związana z objawieniami, a zgromadzenie prowadzi dom rekolekcyjny oraz działalność modlitewną. Objawienia w Akicie są ważnym elementem historii chrześcijaństwa w Japonii, ale są istotne także z tego względu, że stanowią jedno z nielicznych tego typu wydarzeń uznanych przez Kościół w Azji. Rocznie miejsce to odwiedza około 10 000 pielgrzymów, z czego znaczący odsetek stanowią przyjezdni z zagranicy.