Bazylika św. Antoniego, nazywana „cudem Padwy”, jest prawdziwym arcydziełem sztuki.

Za życia św. Antoniego w miejscu bazyliki znajdował się kościół Santa Maria Mater Domini, obecnie kaplica Madonna Mora w jej wnętrzu. Obok kościoła w 1229 roku utworzono zakon braci. Założycielem był prawdopodobnie sam św. Antoni. Po śmierci świętego, zgodnie z jego wolą, ciało pochowano w Santa Maria Mater Domini.

Budowę Bazyliki rozpoczęto po śmierci św. Antoniego w 1231 roku. Ogromną budowlę wzniesiono na planie krzyża łacińskiego i nakryto bizantyjsko-weneckimi kopułami. Dzisiejszy zewnętrzny wygląd Bazyliki to głównie efekt trzech rekonstrukcji z lat 1238-1310. Wnętrze świątyni łączy style romański, gotycki, wenecko-wschodni i barokowy. Wszystkie ściany pokrywają freski lub płaskorzeźby. Ołtarz główny zdobią rzeźby Donatella. W lewym transepcie znajduje się arka św. Antoniego. Płaskorzeźby z XVI wieku na ścianach kaplicy ukazują sceny z życia świętego.

Polscy pielgrzymi od wieków przybywali do padewskiego sanktuarium. W apsydzie kościoła obok Kaplicy Skarbu, w której przechowywane są relikwiarze z językiem i szczęką św. Antoniego, znajduje się kaplica polska pod wezwaniem św. Stanisława z 1593 roku fundacji Mikołaja Ossolińskiego. Po lewej stronie świątyni, zaraz przy wejściu, jest ołtarz św. Maksymiliana Kolbego z roku 1979. Obok kościoła znajduje się klasztor z licznymi uroczymi krużgankami.

Św. Antoni jest patronem wielu bractw, miast Padwa, Lizbona, Paderborn i Split, dzieci, górników, małżeństw, narzeczonych, położnic, ubogich, podróżnych, ludzi i rzeczy zaginionych oraz spraw beznadziejnych. Urodził się w Lizbonie w 1195 roku. Miał na imię Ferdynand. Wstępując do zakonu franciszkanów, zmienił je na Antoni. Zasłynął jako kaznodzieja zajmujący się kwestiami moralnymi. Podobno przy jego grobie działy się tak liczne cuda, że papież Grzegorz IX kanonizował go w rok po śmierci. Mieszkańcy Padwy nazywają św. Antoniego po prostu Świętym, nie wymieniając jego imienia.