W dniach 9-12 grudnia 1531 roku miały miejsce cztery objawienia Matki Bożej św. Juanowi Diego na wzgórzu Tepeyac, podczas których Maryja ukazała się i poprosiła o budowę kaplicy. Ostatniego dnia na pelerynie Juana Diego pojawił się wizerunek Matki Bożej, który zachował się do dziś i uznawany jest za cud z uwagi na nieuleganie naturalnemu procesowi starzenia się materiału. Potwierdzono także, że nie jest to dzieło rąk ludzkich. W czasie objawień Matka Boża uzdrowiła też ciężko chorego wuja wizjonera, Juana Bernardino. Kilkanaście dni później, podczas procesji z obrazem, która odbywała się drugiego dnia Świąt Bożego Narodzenia, ranny mężczyzna został natychmiastowo uzdrowiony po modlitwie przed wizerunkiem.

W ciągu kilku lat po objawieniach, w latach 1531-1539, chrześcijaństwo przyjęło nawet 8-9 milionów rdzennych mieszkańców Meksyku. Wierni uznają to za cud wielkich nawróceń, który znacząco wpłynął na przemiany religijne i społeczne w regionie.

W XVII i XVIII wieku odnotowano kolejne cuda związane z obrazem. W latach 1784-1785 podczas prac konserwacyjnych robotnik zajmujący się czyszczeniem szklanej osłony obrazu przypadkowo rozlał silny kwas azotowy na materiał z wizerunkiem. Obraz Matki Bożej z Guadalupe nie uległ jednak zniszczeniu. Natomiast 14 listopada 1921 roku w starej Bazylice Matki Bożej z Guadalupe podłożono bombę. Ładunek został schowany w bukiecie kwiatów umieszczonym u stóp obrazu w czasie porannej mszy. Osoba, która umieściła bombę, była związana z kręgami antyklerykalnymi i świeckimi w Meksyku – w tym okresie w kraju nasilały się napięcia między władzami a Kościołem katolickim. Wybuch eksplodował w świątyni około godziny 10:30 rano i spowodował poważne uszkodzenia marmurowych elementów ołtarza, witraży oraz rzeźb. Mosiężny i żelazny krucyfiks stojący przed obrazem został wygięty wskutek siły eksplozji i jest obecnie przechowywany jako świadectwo tego zdarzenia. Mimo znacznych zniszczeń otoczenia obrazu, sam wizerunek pozostał nietknięty.

Na przestrzeni wieków wierni zgłaszali tysiące uzdrowień fizycznych i duchowych po modlitwie przed wizerunkiem Matki Bożej z Guadalupe, w tym w przypadkach wcześniej uznawanych za nieuleczalne. Wiele osób doświadczało również ochrony i pomocy w sytuacjach kryzysowych, takich jak wypadki, konflikty i trudne życiowe okoliczności.

Kościół katolicki w Meksyku rozpoczął już długotrwałe przygotowania do jubileuszu 500. rocznicy objawień, które będą miały miejsce w 2031 roku. W 2022 roku ogłoszono dziewięcioletnią nowennę z intencją pogłębienia rozumienia duchowego wydarzenia z Guadalupe. Rozpoczęła się ona od mszy świętej 12 grudnia – w dzień wspomnienia Matki Bożej z Guadalupe – i potrwa do samego jubileuszu.

Nowenna ma charakter międzykontynentalny, do udziału są zaproszeni duchowni i wierni z całego świata. Obejmuje wydarzenia liturgiczne, formacyjne, badawcze oraz działalność medialną i artystyczną. W ramach przygotowań przewidziano m.in. filmy dokumentalne, audiobooki, konferencje, publikacje oraz inne inicjatywy promujące historię i znaczenie objawień.

Równocześnie na arenie międzynarodowej prowadzone są inicjatywy, które wspierają przygotowanie wiernych do jubileuszu. W odpowiedzi na apel papieża Franciszka z 2022 roku archidiecezje i różne instytucje katolickie podejmują projekty, takie jak „Project Guadalupe 2031”, który ma zwiększyć świadomość o nadchodzącym jubileuszu i organizować wydarzenia duszpasterskie, muzyczne i liturgiczne w latach poprzedzających 500. rocznicę. W jego ramach planowane są m.in. specjalne msze, śpiewane obrzędy, a także pielgrzymki oraz przedsięwzięcia artystyczne inspirowane tą duchowością.

Przygotowania obejmują również międzynarodowe tournee tzw. „pilgrim images”, czyli wizerunków Matki Bożej z Guadalupe i św. Juana Diego, które podróżują po parafiach i sanktuariach na całym świecie, pozwalając wiernym uczestniczyć w duchowej łączności z bazyliką w Meksyku, nawet jeśli nie mogą tam fizycznie przybyć. Takie wydarzenia mają budować wspólnotę i pogłębiać pobożność przed obchodami pięćsetlecia objawień.

Matka Boska z Guadalupe odegrała kluczową rolę w ewangelizacji obu Ameryk. Po objawieniach z 1531 roku w ciągu kilkunastu lat do Kościoła przystąpiły miliony rdzennych mieszkańców Meksyku. Objawienia stały się punktem odniesienia dla inkulturacji wiary, czyli procesu adaptacji i zakorzenienia Ewangelii w lokalnej kulturze. Chrześcijaństwo zaczęło być przekazywane językiem i symbolami zrozumiałymi dla miejscowej ludności, bez narzucania europejskich form religijności. Zwiększyła się też świadomość misyjna Kościoła, który zaczął być świadomy, że skuteczna ewangelizacja nie polega na sile instytucji, lecz na szacunku dla kultury, języka i doświadczenia drugiego człowieka.

W wymiarze teologicznym Matka Boża z Guadalupe jest postrzegana jako Maryja bliska, mówiąca językiem ludzi prostych. Wpłynęło to na rozwój duszpasterstwa ukierunkowanego na ubogich, wykluczonych i marginalizowanych, co znalazło odbicie w nauczaniu wielu papieży. Zwłaszcza Jan Paweł II, a potem Franciszek, podkreślali, że Matka Boska z Guadalupe uczy Kościół słuchania i towarzyszenia, a nie dominacji.

Kult Guadalupe ma również znaczenie globalne. Bazylika w Meksyku jest najczęściej odwiedzanym sanktuarium maryjnym na świecie, a wizerunek z Tepeyac czczony jest na wszystkich kontynentach. Matka Boża z Guadalupe została ogłoszona patronką obu Ameryk w 1910 roku przez papieża Piusa X.

Uznaje się ją także za opiekunkę życia nienarodzonego ze względu na konkretną symbolikę wizerunku z Tepeyac. Jest na nim przedstawiona jako kobieta brzemienna, o czym świadczy czarna wstęga zawiązana wysoko nad jej biodrami, co w kulturze Azteków było jednoznacznym znakiem ciąży. Dodatkowo Maryja stoi na półksiężycu, a jej sylwetka zasłania słońce, co w symbolice azteckiej oznaczało wyższość Boga życia nad bóstwami wymagającymi krwawych ofiar, w tym ofiar z ludzi i dzieci nienarodzonych. Objawienia w Guadalupe miały miejsce w kulturze, w której praktykowano rytualne zabijanie ludzi, dlatego przesłanie Maryi było odczytywane jako wezwanie do ochrony życia, a nie do jego poświęcania. Znaczenie to zostało wzmocnione w czasach współczesnych przez nauczanie Kościoła. Św. Jan Paweł II nazwał Matkę Bożą z Guadalupe Gwiazdą Nowej Ewangelizacji i wielokrotnie wskazywał ją jako szczególną orędowniczkę życia. W 1999 roku ogłosił ją Patronką Życia Nienarodzonego w obu Amerykach, a ten tytuł został powszechnie przyjęty w duszpasterstwie pro-life na całym świecie.

Na przedmieściach Nagasaki, w dzielnicy Hongō, w 1931 roku św. Maksymilian Kolbe założył franciszkański klasztor i centrum misyjne. Miejsce to znane było pierwotnie pod nazwą Mugenzai no Sono (Ogród Niepokalanej), którą Kolbe wybrał, nawiązując do francuskiego Lourdes, które odwiedził przed wyjazdem na Wschód. Chciał, aby wokół klasztoru powstała przestrzeń sprzyjająca modlitwie, dlatego powstał tam ogród z grotą inspirowaną znanym europejskim miejscem objawień oraz figurą Matki Bożej.

W późniejszych latach, wraz z rozwojem działalności wydawniczej i misyjnej, nazwę klasztoru rozszerzono do Seibo no Kishi („Rycerze Niepokalanej”). Kolbe osobiście nadzorował projekt i budowę całego kompleksu, który powstawał w niezwykle skromnych warunkach, przy dużym udziale miejscowych wiernych i japońskich konwertytów. Zespół tworzyły: kaplica, budynek mieszkalny dla braci, pomieszczenia warsztatowe, a także drukarnia – najważniejszy element misyjnego zaplecza. To właśnie w tej drukarni Kolbe uruchomił produkcję pierwszego w Japonii katolickiego czasopisma wydawanego w języku japońskim, „Seibo no Kishi”. Był to odpowiednik polskiej gazety, którą Kolbe wydawał w Niepokalanowie od 1922 roku. Miesięcznik zdobył szybko popularność, osiągając nakład kilku tysięcy egzemplarzy i docierając również poza środowiska chrześcijańskie.

Klasztor pełnił rolę centrum formacji, dialogu kulturowego i miejsca spotkań z Japończykami zainteresowanymi chrześcijaństwem. Kolbe kładł szczególny nacisk na tworzenie relacji opartych na szacunku dla japońskiej kultury i mentalności, co sprawiło, że miejsce to stało się jednym z najważniejszych ośrodków katolicyzmu w regionie. Co ciekawe, lokalizacja wybrana przez Kolbego – na zboczu wzgórza, z dala od centrum miasta – spotkała się z wyraźnym sprzeciwem nawet ze strony miejscowych katolików. Według tradycyjnych przekonań szintoistycznych południowa strona góry nie była odpowiednia dla takiego typu zabudowy. Mimo tych obaw Kolbe zdecydował się pozostać przy pierwotnym planie, co okazało się później opatrznościowe: dzięki temu klasztor ocalał podczas wybuchu bomby atomowej w 1945 roku.

Współcześnie, oprócz klasztoru, można zwiedzać muzeum poświęcone św. Maksymilianowi, zobaczyć miejsce jego pracy i przedmioty osobiste, elementy oryginalnej drukarni i materiały archiwalne dotyczące działalności franciszkanów w Japonii oraz odwiedzić ogród, który przez lata był rozbudowywany i pielęgnowany przez japońskich braci oraz lokalną wspólnotę. Do dziś pozostaje jedną z najbardziej rozpoznawalnych części całego kompleksu. Zachowano zarówno pierwotny układ ścieżek i roślinności, jak i grotę, która nadal jest miejscem modlitwy pielgrzymów odwiedzających klasztor. Ogród Niepokalanej stanowi połączenie prostej franciszkańskiej estetyki z elementami tradycyjnego japońskiego ogrodu, co odzwierciedla charakter całej misji Kolbego – głęboko zakorzenionej w duchowości chrześcijańskiej, a jednocześnie otwartej na lokalną kulturę.

Choć św. Maksymilian Kolbe nie był związany z jej budową, Katedra Najświętszej Maryi Panny w Ōura odegrała ważną rolę w początkach jego misji w Japonii. To najstarszy zachowany kościół katolicki w kraju, wzniesiony w 1864 roku przez francuskich misjonarzy z Towarzystwa Misji Zagranicznych z Paryża (MEP). Świątynia jest charakterystyczna dzięki swojej białej, neogotyckiej fasadzie, wysokiej wieży z krzyżem oraz dużym, ostrołukowym oknom. Jej wystrój jest prosty, harmonijnie łączy elementy europejskie z detalami dostosowanymi do japońskich technik budowlanych z XIX wieku. Katedra stoi na wzgórzu, dzięki czemu od początku była widoczna jako symbol chrześcijaństwa w Nagasaki.

To właśnie tu w 1865 roku doszło do jednego z najważniejszych wydarzeń w historii Kościoła w Japonii — objawienia się „ukrytych chrześcijan” (kakure kirishitan). Były to wspólnoty, które przez ponad 250 lat, od czasu zakazu chrześcijaństwa w XVII wieku, praktykowały wiarę w ukryciu. Żyjąc w izolacji, zachowały modlitwy, sakramenty i tradycje, choć w zmienionej formie. Przekazywano je w rodzinach i małych grupach, często zniekształcone lub częściowo zaszyfrowane, aby nie wzbudzać podejrzeń władz. Ich pojawienie się w katedrze Ōura było niezwykłym wydarzeniem, które zostało uznane za „cud Wschodu”. Wypowiedzieli wtedy do francuskiego księdza słynne zdanie: „Nasze serca są takie same jak wasze”.

Kiedy Maksymilian Kolbe przybył do Japonii w 1930 roku, to właśnie w katedrze Ōura odbył swoje pierwsze spotkania z biskupem Nagasaki i misjonarzami pracującymi w regionie. Tu zapoznał się z historią kakure kirishitan, co pozwoliło mu lepiej zrozumieć duchowy krajobraz kraju, w którym chrześcijaństwo rozwijało się w trudnych warunkach przez stulecia. W Ōura otrzymał również oficjalną zgodę na rozpoczęcie działalności misyjnej, co uczyniło tę świątynię symbolicznym punktem startowym całej jego pracy w Japonii.

Choć później Kolbe przeniósł centrum swojej działalności do Mugenzai no Sono, katedra Ōura pozostała miejscem o znaczeniu historycznym i duchowym. Obecnie działa przy niej Benedict XVI Institute, który prowadzi badania nad chrześcijaństwem w Japonii, historią kakure kirishitan oraz wkładem misjonarzy w rozwój Kościoła w Azji. Dzięki temu katedra pozostaje jednym z kluczowych punktów na mapie miejsc związanych z misją św. Maksymiliana Kolbego.

Objawienia w Akicie miały miejsce w klasztorze Zgromadzenia Służebnic Eucharystii w regionie Akita, na północy wyspy Honsiu. Siostra Agnieszka Katsuko Sasagawa zaczęła doświadczać niezwykłych zjawisk w czerwcu 1973 roku. Była osobą o potwierdzonej medycznie głuchocie, a mimo to twierdziła, że słyszy głos, który przedstawiał się jako głos Maryi. W tym samym czasie zauważono nienaturalne promieniowanie wokół tabernakulum oraz niewyjaśnione światło w kaplicy. Najbardziej znanym elementem wydarzeń jest figura Matki Bożej, wykonana z drewna katsura, która w latach 1975–1981 miała płakać ludzkimi łzami. Zjawisko powtarzało się 101 razy i zostało udokumentowane przez wielu świadków, w tym osoby spoza zgromadzenia oraz specjalistów medycznych. Próbki łez były pobierane i analizowane, a wyniki wykazały, że mają skład odpowiadający ludzkim łzom. Biskup diecezji Niigata, John Shojiro Ito, powołał komisję do zbadania wydarzeń. Po latach obserwacji i analiz w 1984 roku ogłosił, że objawienia mają charakter nadprzyrodzony i mogą być przedmiotem publicznego kultu. Decyzję tę później potwierdziła watykańska Kongregacja Nauki Wiary. W przekazie przypisywanym Maryi pojawiały się wezwania do modlitwy, pokuty oraz wierności Kościołowi. Siostra Agnieszka twierdziła również, że została uzdrowiona z głuchoty w sposób nagły i trwały. Zdarzenie to zostało opisane w dokumentacji medycznej jako niewytłumaczalne. Sanktuarium w Akicie stało się miejscem odwiedzanym przez pielgrzymów z Japonii i zagranicy, choć pozostaje jednym z najmniejszych ośrodków kultu maryjnego na świecie. Obecnie w kaplicy nadal znajduje się figura związana z objawieniami, a zgromadzenie prowadzi dom rekolekcyjny oraz działalność modlitewną. Objawienia w Akicie są ważnym elementem historii chrześcijaństwa w Japonii, ale są istotne także z tego względu, że stanowią jedno z nielicznych tego typu wydarzeń uznanych przez Kościół w Azji. Rocznie miejsce to odwiedza około 10 000 pielgrzymów, z czego znaczący odsetek stanowią przyjezdni z zagranicy.

Męczennicy japońscy to grupa chrześcijan, którzy w XVI i XVII wieku oddali życie za wiarę w czasach brutalnych prześladowań. Byli wśród nich zarówno misjonarze, jak i miejscowi wierni, którzy mimo groźby śmierci nie wyrzekli się Chrystusa. Ich historia pokazuje niezwykłą siłę duchową i wierność ideałom, nawet w obliczu lęku i przemocy. Chrześcijaństwo w Japonii rozwijało się początkowo dzięki misjonarzom z Portugalii i Hiszpanii, lecz napotkało na ogromne niezrozumienie i represje ze strony władz, które obawiały się wpływu obcej religii.

Najbardziej znane miejsca pamięci męczenników japońskich znajdują się w Nagasaki i okolicach, gdzie w latach 1597–1639 stracono setki wiernych. Wśród nich jest 26 męczenników z Nagasaki, straconych 5 lutego 1597 roku za wyznawanie wiary katolickiej. W grupie tej było 6 misjonarzy europejskich – pięciu Hiszpanów i jeden Włoch – oraz 20 Japończyków, w tym samurajów, katechistów i świeckich wiernych. Była to pierwsza oficjalna egzekucja chrześcijan w Japonii na tak dużą skalę, która stała się symbolem prześladowań chrześcijan w całym kraju.

Egzekucja miała miejsce na wzgórzu Nishizaka w Nagasaki. Skazanych przybito do krzyży i pozostawiono na śmierć, co miało służyć jako przestroga dla innych wiernych. Wbrew zamierzeniom władz, wydarzenie wstrząsnęło lokalną społecznością i wzmocniło wiarę chrześcijan, którzy mimo zakazów i represji kontynuowali praktyki religijne w ukryciu. Święci ci zostali kanonizowani przez papieża Piusa IX w 1862 roku i od tego czasu pozostają jednym z najważniejszych symboli chrześcijaństwa w Japonii. Dziś w Nagasaki stoi Pomnik Męczenników, a w pobliskim kościele można zobaczyć relikwie i pamiątki przypominające o odwadze tych ludzi.

26 męczenników z Nagasaki to jednak tylko część tej historii – w całym kraju ofiar było ponad 400. Byli wśród nich mnisi, zakonnice, misjonarze europejscy oraz miejscowi wierni, którzy ukrywali swoją wiarę w tajnych domach modlitwy, tzw. kakure kirishitan. W takich miejscach zachowały się symbole i przedmioty sakralne, które przypominają o codziennym życiu chrześcijan skrywających wiarę przez dziesięciolecia. Oprócz Nagasaki ważne są też takie miejsca jak Ōmura, Kyoto i Urakami, gdzie powstały kościoły pamięci, kaplice i muzea poświęcone męczennikom.

Święty Charbel to jedna z najbardziej intrygujących postaci chrześcijańskiego Wschodu. Był maronickm mnichem, który przez wiele lat wiódł życie pustelnicze w miejscowości Annaya, w bardzo prostych warunkach, poświęcając każdy dzień modlitwie i pracy. Po jego śmierci szybko zaczęto mówić o niewytłumaczalnych zjawiskach związanych z jego ciałem, a z czasem także o licznych uzdrowieniach. Do dziś do klasztoru św. Marona, w którym został pochowany, napływają świadectwa ludzi z różnych krajów i religii, którzy twierdzą, że doświadczyli pomocy za jego wstawiennictwem. Jest to zjawisko wyjątkowe, bo niewiele miejsc na świecie gromadzi tak różnorodnych pielgrzymów.

Sanktuarium św. Charbela w Annaya jest jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc w Libanie. Sam klasztor nie jest duży, ale robi wrażenie ze względu na atmosferę skupienia. W niewielkiej kaplicy znajdują się relikwie świętego, a obok — jego pustelnia, w której spędził ostatnie lata życia. Dla wielu osób wizyta w tym miejscu to spotkanie z historią człowieka, który nie zabiegał o rozgłos, a dziś inspiruje miliony wiernych na całym świecie. Podczas wizyty w Libanie papież Leon XIV odwiedził grób św. Charbela, gdzie powiedział o nim następujące słowa: „Święty Duch ukształtował go, aby nauczył tych, którzy żyją bez Boga — modlitwy; tych, którzy żyją pośród hałasu — milczenia; tych, którzy żyją wystawnie — skromności; i tych, którzy gonią za bogactwem — ubóstwa.”

Liban sam w sobie jest miejscem, które potrafi zaskoczyć. Na niewielkiej powierzchni łączą się tu zabytki starożytnych Fenicjan, nowoczesne miasto Bejrut, spokojne klasztory ukryte w górach i śródziemnomorskie plaże. Widać tu wpływy Bliskiego Wschodu i Europy, chrześcijaństwa i islamu, tradycji i współczesności. Dla wielu odwiedzających to właśnie ta mieszanka decyduje o wyjątkowości kraju. Podróż do Libanu to okazja, by zobaczyć kraj pełen kontrastów i lepiej zrozumieć kulturę, w której wyrósł św. Charbel.

W programie Roku Jubileuszowego obchodzonych jest kilkanaście jubileuszy, które odbywają się następującej kolejności:

24 grudnia
Rozpoczęcie Jubileuszu w Rzymie. O godzinie 19:00 papież będzie celebrował mszę wigilijną na placu św. Piotra, po czym przewodniczyć będzie uroczystości otwarcia Drzwi Świętych, przez które przejdzie jako pierwszy.

26 grudnia
W święto św. Szczepana, męczennika, papież odwiedzi więzienie Rebibbia na południu Rzymu. Tam dokona otwarcia Drzwi Świętych, wyrażając solidarność i bliskość z osobami pozbawionymi wolności.

29 grudnia
Papież Franciszek otworzy Drzwi Święte w bazylice św. Jana na Lateranie w Rzymie. Jednocześnie w tym dniu odbędzie się inauguracja Roku Jubileuszowego we wszystkich katedrach na świecie.

1 stycznia
Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi zostanie uczczona otwarciem Drzwi Świętych w bazylice Santa Maria Maggiore.

5 stycznia
Odbędzie się uroczystość otwarcia Drzwi Świętych w bazylice św. Pawła za Murami.

24–26 stycznia
Jubileusz dedykowany przedstawicielom świata mediów. W planie przewidziano spotkanie z papieżem 25 stycznia o godzinie 12:30 w Auli Pawła VI oraz mszę celebrowaną przez papieża 26 stycznia o godzinie 10:00 w bazylice św. Piotra.

8–9 lutego
Jubileusz służb mundurowych, w tym sił zbrojnych, policji i ochrony. Msza z udziałem papieża odbędzie się 9 lutego o godzinie 10:00 na placu św. Piotra.

15–18 lutego
Zaplanowano Jubileusz artystów – szczegółowy program zostanie ogłoszony w późniejszym terminie.

21–23 lutego
Jubileusz diakonów. Kulminacją wydarzenia będzie msza pod przewodnictwem papieża 23 lutego o godzinie 10:00 na placu św. Piotra, podczas której odbędą się święcenia diakonów.

8–9 marca
Jubileusz dla osób zaangażowanych w wolontariat. Msza celebrowana przez papieża odbędzie się 9 marca o godzinie 10:00 na placu św. Piotra.

28 marca
W ramach wydarzenia „24 godziny dla Pana” papież poprowadzi czuwanie pokutne w bazylice św. Piotra.

28–30 marca
Jubileusz misjonarzy miłosierdzia. Spotkanie z papieżem odbędzie się 29 marca o godzinie 12:00 w Auli Pawła VI.

5–6 kwietnia
Jubileusz dedykowany osobom chorym oraz przedstawicielom świata zdrowia. Msza odbędzie się 6 kwietnia o godzinie 10:30 na placu św. Piotra.

25–27 kwietnia
Odbędzie się Jubileusz młodzieży, szczegółowy program wydarzenia zostanie opublikowany w późniejszym terminie.

28–29 kwietnia
Jubileusz osób z niepełnosprawnościami. Centralnym punktem będzie spotkanie z papieżem na placu św. Piotra 29 kwietnia o godzinie 11:00.

1–4 maja
Jubileusz dla ludzi pracy. Msza celebrowana przez papieża odbędzie się 4 maja o godzinie 10:30 na placu św. Piotra.

4–5 maja
Jubileusz świata biznesu. Msza pod przewodnictwem papieża odbędzie się 4 maja o godzinie 10:30, a katecheza papieska 5 maja o godzinie 12:00.

10–11 maja
Jubileusz zespołów muzycznych. Msza odbędzie się 11 maja o godzinie 10:30 na placu św. Piotra.

12–14 maja
Jubileusz Kościołów wschodnich – szczegółowy plan uroczystości zostanie ogłoszony w późniejszym czasie.

16–18 maja
Jubileusz bractw. Msza z papieżem zaplanowana jest na 18 maja o godzinie 10:30 na placu św. Piotra.

30 maja – 1 czerwca
Jubileusz rodzin, dzieci, dziadków oraz osób starszych. 1 czerwca o godzinie 10:30 odbędzie się msza z udziałem papieża, podczas której dzieci przystąpią do pierwszej komunii.

7–8 czerwca
Jubileusz ruchów, stowarzyszeń i wspólnot. Wigilia Zesłania Ducha Świętego odbędzie się 7 czerwca o godzinie 20:00, a msza 8 czerwca o godzinie 9:30 na placu św. Piotra.

9 czerwca
Jubileusz Stolicy Apostolskiej. W planie medytacja z papieżem o godzinie 10:00 w Auli Pawła VI oraz msza na placu św. Piotra o godzinie 11:30.

14–15 czerwca
Jubileusz sportu. Msza z papieżem odbędzie się 15 czerwca o godzinie 9:30 na placu św. Piotra.

20–22 czerwca
Jubileusz dla władz publicznych – szczegóły zostaną ogłoszone w późniejszym terminie.

23–24 czerwca
Jubileusz seminarzystów. Katecheza z papieżem odbędzie się 24 czerwca o godzinie 9:00 na placu św. Piotra.

25 czerwca
Jubileusz biskupów. Papież poprowadzi medytację w bazylice św. Jana na Lateranie o godzinie 12:00.

25–27 czerwca
Jubileusz księży. Msza na placu św. Piotra odbędzie się 27 czerwca o godzinie 9:30, podczas której odbędą się święcenia kapłańskie.

28 lipca – 3 sierpnia
Jubileusz młodzieży. Szczegóły dotyczące programu będą jeszcze ustalane.

15 września
Jubileusz pocieszenia. O godzinie 17:00 w bazylice św. Piotra odbędzie się modlitewne czuwanie prowadzone przez papieża, skierowane do osób cierpiących, przeżywających żałobę lub doświadczających przemocy.

20 września
Jubileusz obrońców sprawiedliwości. Papież poprowadzi katechezę o godzinie 12:00.

26–28 września: Jubileusz katechetów. Uroczysta msza, podczas której odbędą się obrzędy mianowania nowych katechetów, zaplanowana jest na godzinę 10:30 na placu św. Piotra.

4–5 października: Jubileusz migrantów i misji. Papież spotka się z uczestnikami na placu św. Piotra o godzinie 10:00.

8–9 października: Jubileusz osób konsekrowanych. Msza z udziałem papieża odbędzie się 9 października o godzinie 10:30 na placu św. Piotra.

11–12 października: Jubileusz duchowości maryjnej. Papież odprawi mszę na placu św. Piotra 12 października o godzinie 10:30.

31 października – 2 listopada: Jubileusz edukacji. Szczegóły programu zostaną ogłoszone w późniejszym czasie.

16 listopada: Jubileusz ubogich. Dokładny program będzie jeszcze podany.

22–23 listopada: Jubileusz chórów i zespołów śpiewaczych. Msza pod przewodnictwem papieża odbędzie się 23 listopada o godzinie 10:30 na placu św. Piotra.

14 grudnia: Jubileusz więźniów. O godzinie 10:00 na placu św. Piotra odprawiona zostanie msza święta.

28 grudnia: Zamknięcie Roku Jubileuszowego we wszystkich diecezjach na świecie.

6 stycznia: Święto Objawienia Pańskiego. Papież zakończy Rok Jubileuszowy, zamykając Drzwi Święte w bazylice św. Piotra na Watykanie.

Ref.:
Niech jak żywy płomień mej nadziei
Moja pieśń niech sięgnie uszu Twych
Życia wieczne łono nieskończone
w drodze Jezu ufam Tobie

Naród każdy, lud i język świata
w Twoim Słowie swój znajduje blask.
Synów, córki, kruchych i zgubionych
Ty w Twym Synu wciąż przygarniasz

Ref.

Patrzy na nas Bóg czuły, cierpliwy:
Nowej ery rodzi się już świt
Nowe Niebo, Ziemia Odnowiona:
Życia Duch przenika mury.

Ref.
Podnieś oczy, ruszaj z wiatrem w przyszłość
do nas Bóg dziś idzie, trzymaj krok,
Patrz na Syna, co się stał człowiekiem
Tłumy ludzi odnalazły Go.

Ref.