Błogosławiona Piątka Poznańska

Brak komentarzydo Błogosławiona Piątka PoznańskaNiemcy, Żywoty świętych i błogosławionych Bartosz Błażejczyk13 lutego 2019katolicyzm, pielgrzymka

Błogosławiona Piątka Poznańska to jedni ze 108 polskich męczenników, zamordowanych podczas II wojny światowej, którzy zostali beatyfikowani przez papieża Jana Pawła II 13 czerwca 1999 w Warszawie.

Bł. Czesław Jóźwiak – podczas pobytu w oratorium nosił ksywkę „Tato”, był też nieformalnym przywódcą paczki przyjaciół i niekwestionowanym autorytetem. Rodzice często stawiali go za wzór młodszym dzieciom i kazali go we wszystkim słuchać. Natomiast podczas wojny włączył do walki w konspiracji pozostałą czwórkę, a także został przywódcą grupy w Narodowej Organizacji Bojowej. Po wcześniejszym aresztowaniu Edwarda Klinika proponowano mu, żeby się ukrył, ale nie zdecydował się na to, żeby chronić rodzinę.

Bł. Edward Kaźmierski – wspominany jako zawsze radosny i pełen życia, mimo że wcześnie stracił ojca i musiał zarabiać na utrzymanie rodziny. Imponował talentami artystycznymi – grał na różnych instrumentach, śpiewał w chórze i występował w przedstawieniach. Planował założyć rodzinę i modlił się do Matki Bożej Wspomożycielki z prośbą o znalezienie dobrej żony. W więzieniu nie tracił ducha, a jego listy do rodziny są prawdziwym wyznaniem wiary.

Bł. Franciszek Kęsy – jako jedyny z Błogosławionej Piątki chciał wstąpić do seminarium i zostać księdzem, ale jego plany pokrzyżowała poważna choroba. Głęboką wiarę i wrażliwość łączył z salezjańską radością życia. Potrafił robić żarty nawet w więzieniu.

Bł. Edward Klinik – uważany za najpoważniejszego i najbardziej refleksyjnego z całej paczki. Gdy został aresztowany jako pierwszy, w sobotę 21 września 1940 roku, pozostała czwórka modliła się w jego intencji i odwiedzała jego rodziców, a już w poniedziałek ich również aresztowano. Edward pozbawienie wolności i tortury traktował jako swoiste rekolekcje i „szkołę życiową”, a podczas pobytu w więzieniu napisał nawet modlitewnik.

Bł. Jarogniew Wojciechowski – najmłodszy z przyjaciół, z których składała się Błogosławiona Piątka, ale naznaczony trudnym doświadczeniem już
w dzieciństwie, kiedy ojciec alkoholik zostawił rodzinę, a Jarogniewa i jego starszą siostrę wychowywała samotnie matka. Mimo wszystko w listach
z więzienia dopytywał o ojca i bardzo przeżywał jego odejście z domu.
W więzieniu w Spandau jako karę za śpiewanie kolęd w Boże Narodzenie musiał stać w celi po pas w lodowatej wodzie. Najprawdopodobniej został stracony jako ostatni z całej grupy, jako że egzekucje wykonywano alfabetycznie.

Przyjaciele – późniejsza Błogosławiona Piątka, którzy przed wojną należeli do oratorium salezjańskiego przy ul. Wronieckiej w Poznaniu. W 1940 roku zostali aresztowani przez gestapo pod zarzutem zdrady stanu Trzeciej Rzeszy, czyli przynależności do tajnej organizacji politycznej (wszyscy należeli do Narodowej Organizacji Bojowej, a przede wszystkim byli liderami katolickiej młodzieży). Więzieni i torturowani w kilku więzieniach, zachowali jednak pogodę ducha dzięki prawdziwej wierze. Trudne doświadczenie uwięzienia było dla młodych ludzi czasem dojrzewania i poznania prawdziwego sensu życia oraz relacji z Bogiem. Ofiarowali swoje cierpienia w intencji nawrócenia swoich prześladowców i zatwardziałych grzeszników.

Wykazali się heroicznymi czynami, a jednocześnie – jak wynika ze wspomnień osób, które znały młodych oratorian – byli całkiem zwyczajnymi młodymi ludźmi. Fascynowali się sportem, chodzili do kina, zakochiwali się, a zdarzało się, że również wagarowali.

24 sierpnia 1942 roku wykonano na nich wyrok śmierci przez zgilotynowanie. Błogosławieni pragnęli w ostatnich chwilach życia patrzeć na krzyż i zjednoczyć swoje cierpienie i śmierć z cierpieniem i śmiercią Chrystusa. Z ich listów do rodzin, które są niezwykłymi świadectwami wiary, możemy wyczytać, że przed egzekucją byli spokojni, a nawet na swój sposób radośni, ponieważ wiedzieli, że wkrótce spotkają się z Bogiem w niebie. Pisali między innymi: „Idę do nieba, do zobaczenia.” i „Bóg tak chciał”. Cała Błogosławiona Piątka jest pochowana na Nowym Cmentarzu Katolickim w Dreźnie.

Oblat o. Franz Bansch – świadek ich śmierci, przed egzekucją udzielił im sakramentów, a później zapisał w swoich notatkach nazwiska Błogosławionej Piątki i znamienne zdanie „Dziś przeszli do wieczności ludzie święci”. W latach 60. jako proboszcz kościoła św. Pawła w Dreźnie postawił pomnik błogosławionym Polakom.

Dziś w budynku drezdeńskiego więzienia znajduje się uniwersytet. W 1959 roku otwarto tam miejsce pamięci, a widocznym śladem jest cela gdzie była przetrzymywana Błogosławiona Piątka, a skąd młodzi męczennicy pisali przejmujące listy do rodzin. Na dziedzińcu wzniesiony również pomnik upamiętniający pomordowanych.
Błogosławiona Piątka została także upamiętniona filmem dokumentalnym.

Zapraszamy również do przyjaźni z innymi świętymi i błogosławionymi:

• Malta śladami św. Pawła
• Maltańczycy wyniesieni na ołtarze
• Święty Hubert – patron myśliwych.